Özet

Günümüzde “Adalet nedir?” sorusu ihmal edilmektedir. Çağdaş filozoflar, adaletin yapısını anlamadan adaleti gerçekleştirmeye çalışmaktadır. Fakat Platon, Devlet’inde oldukça kapsamlı bir adalet tanımı vermeye çalışmıştır. İlk bakışta tanımın değeri anlaşılamayabilir; fakat dikkatlice incelendiğinde onun kapsamlı karakteristikleri görülecektir. Bu amaçla, Platon’un Devlet’indeki adaletin başlıca okumaları gösterilecektir. Platoncu adalet yorumları ana hatlarıyla üç gurupta sınıflandırılabilir. İlk grup Platon’un formel adalet tanımına odaklanır ve Platoncu adaleti iyi-işleyiş olarak anlamaktadır. Gerasimos Santas bu işlevselci yorumu sistematik olarak savunmaktadır. İkinci olarak, Gregory Vlastos işlevselci okumayı eleştirir ve adalet tanımının ikinci formülasyonuna kulak verir: “birisinin kendisinin olana sahip olması ve [kendine düşeni] yapması” (433e-434a). Son olarak, sıra dışı ancak elverişli olan bir adalet yorumu verilecektir: Platoncu adaletin Aristotelesçi okuması. Kenneth Dorter, Platoncu adaleti Aristotelesçi bir çerçeve içinden yorumlamaktadır. Dorter, Platon’un adalet anlayışına Nikomakhos’a Etik’in merceğinden bakmaktadır. Dorter, Aristotelesçi orta yol öğretisinin Platoncu adalet anlayışı ile uyumlu olduğunu iddia eder; böylece, Platon için adalet ifratla tefrit arasındaki orta yoldur. Makalede, bu üç farklı yorum değerlendirilecek ve Vlastos’un okumasının en doğru ve meşru okuma olduğu öne sürülecektir.